Huppakee

Ik vermoed dat er een relatie is tussen waardig sterven en waardig leven. Het is natuurlijk maar wat je onder een waardig sterven verstaat. Idem voor waardig leven. In de discussie n.a.v. de documentaire over de levenseindekliniek ontbreekt die waardigheid daar waar je hem zou mogen verwachten en onderstrepen enkele hoogleraren mijn stelling dat er geen sterk verband is tussen intelligentie en wijsheid. De “Lamme” spreekt van moord. De blinden in zijn gevolg zien het zo. Mij rest twijfel na het zien van de documentaire. Er is te weinig informatie om echt stelling te nemen. Je zou op zijn minst een tijdje met mw. Huppakee hebben moeten meeleven voor een meer gewogen oordeel. En dan knaagt het vooral t.a.v. de kwaliteit van de documentaire. Die is m.i. niet sterk. Behoorlijk oppervlakkig. Geen waardige documentaire. Een beetje zo van “Huppakee”.

Insight timer meditatie

 

Mediteren met “insight timer” is fascinerend. De app laat voortdurend zien wie er via de app mediteren over de hele globe en stelt je in staat met hen samen te mediteren of te communiceren. Grenzeloos mooi. Het heeft mij ook de nodige meditatiediscipline opgeleverd. Nu me dat al een aantal weken dagelijks minimaal 60 minuten lukt, merk ik welke verdieping dat geeft t.o.v. mijn wat losvaste benadering eerder. Praten over meditatie is leuk. Lezen ook, maar het doen een ander verhaal. Een verhaal zonder woorden; dat wel. Het beste recept, kan uiteindelijk nooit de slechtste maaltijd vervangen.

dansfeest

Vier jaar ben je. Maandagavond vier november, een uur of acht. Ik zie je dansen op het grote podium van het Zaantheater. De school voert “de notenkraker” op. De zaal gevuld met trotse ouders, opa’s en oma’s. Een strijkorkest stuurt je met onzichtbare hand naar de voorgrond. Tilt je op. In het volle licht. Draai je sierlijke rondjes met een slinger in je hand. De andere kinderen zijn al verder in de geplande choreografie. Jij draait nog ongeplande rondjes. Het brilletje parmantig op je neus. De zaal begint je toe te lachen. De andere meisjes al in gebogen houding op de vloer. Jij draait nog rondjes. Zoals ik je de afgelopen weken vaak zag doen in onze huiskamer. Een gelukzalige glimlach onder dat neusje. Vertederde “oohs en aahs” dalen neer. Dan zie je de andere meisjes. De trance doorbroken. In een snelle rechte lijn sprint je naar het groepje. Een golvende lach uit de zaal. De jongens tikken één voor één de meisjes wakker. Ik droom nog steeds..

WordPress op de iPad

Net de app van wordpress gedownload.
Een nieuw zicht op mijn ietwat verwaterde blog. Steeds minder behoefte om iets op te schrijven nu mijn ontwikkeling in het bewust leven steeds meer richting krijgt. Geen blog meer als substituut. Een blog in het hier en nu. Meer zicht op wat er is. Minder verlangen naar “wat ik bezit”. Weten dat dit dus ook weer aandacht verdient, maar anders. Minder verlangen. Meer kijken, voelen.
Met dank aan Jack Kornfield, Eckhart Tolle, Thich nhat hanh en vele anderen, die ook via deze iPad mij op reguliere wijze toespreken.
Het is er allemaal al. Wat een opluchting!

vader van dochters

“Papa, wil je een vliegtuigje vouwen?”

Een straalvliegtuig ontvouwt zich aan mijn handen alsof het gisteren was. Uren, dagen bouwden we bevlogen aan ontwerpen, die mijn vriendjes en ik de overwinning moest brengen. Stopwatch en papier. “Air-time”.

“Oh wat mooi, Papa!”

Ze gooit ‘m een keer door de kamer.

Ik knip nog twee klepjes in de vleugels.

Ze gooit ‘m nog een keer door de kamer. Hij vliegt!

“Goed papa…..en nu ga ik ‘m versieren”.

grensverlegen

Terwijl zeven en negen jaar trainen in het bos loop ik los van de rest een platgetreden pad. Op zoek naar één tel niet. Gehijg in mijn rug. Hij als mij. Zij zo’n tien of elf. Hobbelend achter hem. Hij zegt: “Kom even doorgaan. Je moet je grenzen verleggen”.

Moeten.

Verleggen.

Grenzen.

Verleggen .

Moeten.

Grenzen.

Verleggen.

Het hangt even boven mij, fladdert wat en pikt me dan midden op de neus.

Angst voor de dood.

Daarom  verleggen we altijd grenzen.

Dat moet.