Dan ben je vijf jaar. Vernoemd naar Nynke van Hichtum. Een garnaaltje bij de geboorte. Zit je in groep twee. Een dromertje. Kabbelen de gedachten mijlen ver. Alles staat je. Niet alleen kleding, maar ook dat beetje luie, lazy like a sunny afternoon. Soms word je gillend wakker. Groeipijnen. Ben je sterk als het moet, zoals in mei 2007 bijna twee jaar oud:
je valt beroerd
twintig maanden levenservaring
behoeden je niet voor alle risico’s
in je prille leventje
gelukkig huil je
in dit bloedbad
houston control
collega bellen voor de dienst
sanne naar opa en oma
mama met jou alvast naar de ehbo
hadden het rustig aan kunnen doen
tweeënhalf uur wachten in een
bedompte wachtkamer
op de hoofdact van de avond
vier volwassenen,
die jouw breekbare
lijfje drie draadjes lang
onbeweeglijk maken
god wat ben je sterk
geen echte paniek
het huilen is snel over
natte haartjes, hoogrode konen
en een onverwacht veerkrachtige blik
in jouw bodemloze groenbruine meren
je armpjes stevig om me heen
we danken de lieve zusters
en aardige kinderdokter
met de vaste hand
snel naar huis
plof, de bank
wat deed ze ’t goed hè
ja, ze deed ’t fantastisch
Ben je zon, zee en ……
Reeg ik jouw waterpokken aanéén tot een gedichtje:
waterpokken ontspringen uit jouw huid
als druppels in een spiegelende plas
tik, tik, een wonderlijk geluid
twee emmertjes vol van je ras, ras, ras
uit een regenwolkje met jouw gezicht
gepokt en gemazeld, wieg ik je in slaap
een krentenbolletje in koortsachtig licht
en zie tussen de spatjes door
de dromen zachtjes aankloppen
in een diepe, diepe gaap
En heel af en toe ben je boos. Redeloos. Ziedend. Verscheurend.
Zoals vandaag. Maar ook dan ben je prachtig.
hippocampi 